Even weg van de hitte

Even een hele andere omgeving! Na 5 weken jungle was het tijd om de wolkjes muggen en de warmte even achter me te laten, en de hoogte op te zoeken. Vanaf Puerto Maldonado ben ik met een groepje van 5 (andere vrijwilligers) met de bus naar Puno gegaan. Puno ligt  op ongeveer 3,8 km hoogte, en dat is toch wel even een verschil. Na een dagje aclimatiseren hebben we een 2 daagse excursie op lake Titicaca gedaan, het hoogste meer ter wereld. Midden in het meer liggen er een paar klein eilandjes, waar je een nacht (bij locale mensen in huis) kunt slapen. Een bijzondere ervaring, ook omdat er bij 2 van de 3 maaltijden een flinke plak lokale kaas op m'n bord lag te broeien. Het eiland waar wij op zaten was hoog, en na een paar uur klimmen heb je 1 van de mooiste en verste uitzichten (360 graden) die je je kunt bedenken.

Vanuit Puno zijn we met de bus naar Bolivie gegaan. Het was even spannend aan de grens want (ik durf het bijna niet te zeggen John) ik was wat kwijt. Mijn immigratieformulier, wat je nodig bleek te hebben. Maar de bureaucratie is hier iets anders dan in Europa, en 20 soles en een nieuw formulier later zat ik (vooral) hoog en droog in de bus richting La Paz, via Copacabana. La Paz is 1 van de grootste steden in Bolivie, met ongeveer 2,5 mil inwoners. Het is een bergachtige stad dat nog hoger ligt dan Puno, en bergje op lopen is een flinke uitdaging. We hebben 5 dagen in La Paz rondgehangen, er nieuwjaar gevierd en een flinke mountainbikeroute gedaan, wat erg geva....leuk en spannend was, en niks om je zorgen om te maken.

Vandaag is de laatste dag in La Paz, morgen vertrekken we richting Uyuni, waar de grootste zoutvlakte ter wereld ligt. Daar blijven we voor 3 dagen, en vandaar vertrekken we weer richting Peru en de jungle!

Gewend aan de hitte

Inmiddels zijn er al weer 3 weekjes verstreken, en ik ben al redelijk gewend aan alles wat hier zo anders is dan thuis. En dat is bijna alles, van het eten en het klimaat tot de natuur en de cultuur. Maar het went, zelfs de letterlijk  meer dan 100 muggenbeten en die paar wespensteken. Alleen de kakkerlakken ter grootte van mijn hand hebben nog wat meer tijd nodig. De laatste 2 weken is het iets afgekoeld, van 35-40 naar tussen de 30-35. Laatst was het zelfs 25 graden in de schaduw, gauw een vest aangetrokken. Het is hier af en toe best hard werken (bijv. cement sjouwen of boomstammen omhakken met machetes en verslepen) maar dat is helemaal niet erg. Daarnaast heb je genoeg vrije tijd en zijn er ook veel activiteiten als het klaarmaken en voeden van de dieren in Taricaya.

De natuur is nog steeds prachtig, en elke dag zie je wel weer dieren of dingen die je nog nooit heb gezien. Er leven hier veel verschillende soorten wilde apen, en het is heel leuk om opeens oog in oog met een wilde capucijnaap te staan. Naast apen zijn er ook veel wilde dieren waar je iets meer van schrikt om oog in oog mee te staan. Zo stond ik in een klein poultje water die ik moest leegscheppen, en kwam ik er op het einde achter dat er een alligator (gelukkig geen hele grote) in zat. Ook zat ik lekker baantjes te trekken rond de boot in een groot meer, en zag ik een medevrijwilliger iets later een piranha ophengelen. Maar we hebben het overleefd, dus is het een goed verhaal. Het klinkt gevaarlijk dan het is, want de staf begeleid ons goed en vertelt ons van te voren echt wel of iets gevaarlijk is of niet. De staf hier is heel relaxt, en goed mee om te gaan.

Ik ben van plan om over 2 weken wat te gaan reizen met een paar andere vrijwilligers Eerst naar het Titicacameer (kijk maar op google maps hoe groot dat is!), en vervolgens naar La Paz in Bolivie om nieuwjaar te vieren. Tot die tijd vermaak ik me hier prima!

Aangekomen in de hitte

Na een prima reis (meer dan de helft van de tijd geslapen) van 24 uur was ik eindelijk aangekomen in Puerto Maldonado, op een vliegveld met welgeteld 1 gebouw van ongeveer de grootte van een supermarkt. Na de eerste stap buiten het vliegtuig werd me meteen duidelijk dat ik in een ietwat ander klimaat terecht ben gekomen. Want wat is het heet hier. Gemiddeld rond de 35 graden, flink vochtig en weinig wind. In de nacht koelt het af tot een goede 30 graden, dat is dan weer fijn. Na 2 dagen het stadje te hebben verkend, was het tijd om met de boot naar Taricaya (waar ik elke maandag tot vrijdag zit) te gaan.

De boot is de enigste manier om er te komen, er gaat geen weg naar toe. Het was  een hele mooie tocht van anderhalf uur op de rivier de Madre de Dios, met aan beiden kanten aleen maar jungle, jungle en jungle. Taricaya heeft een grote dierenopvang met veel verschillende soorten apen, katachtigen (zoals jaguars en poemas), vogels en zelfs tapirs. Ze zijn hier ook niet zuinig met de muggen trouwens. Of insecten in het algemeen, op elke vierkante meter kun je er zo 10 aanwijzen, variërent van piepklein tot flinke bakbeesten.

 Er is zelfs een bar, dus af en toe worden er 1,misschien zelfs 2 drankjes genuttigd. De staf is heel relaxt en ook de andere vrijwilligers zijn fijn om mee om te gaan. Al met al een prima eerste week, en gelukkig nog velen te gaan!